بهترین روش زندگی رو بعد دو دهه و خرده ای این فهمیدم که، بهش مثل یه بازی نیگا کنی. و همیشه ته ذهنت این باشه که بالاخره قراره تموم شه . زمان همه چی رو عوض میکنه و در نهایت تموم . هیچی خیلی جدی نیست . هیچ دردی رو نباید خیلی عمیق و جدی حس کرد . بر عکس خوشی ها . همیشه وقتی خواب بد میبینم، به خودم یادآوری میکنم که این همش یه خوابه و نمیتونه به من آسیب برسونه . الان فهمیدم زندگی هم همینه . نمیتونه بهت آسیب برسونه مگه اینکه خودت درد رو قبول کنی .

دارم فکر میکنم واقعا جای ضررو از هر کجا بگیری منفعته ؟ یعنی مثلا ممکن نیست گاهی در جهالت ادامه دادن بهتر باشه ؟ اینکه تا تهش بری به نا کجا آباد برسی . درسته که شاید اون ته ته همه حسای بد رو تجربه کنی، شاید از خودت بدت بیاد، ولی ولی ، خب تو در نهایت جهالت از مسیر لذت بردی . و مسیر هم بخش طولانیتریه تا مقصد . شایدهم اصلا وقتی به مقصد رسیدی نه حالشو داشته باشی نه وقتشو نه حوصلشو که غصه بخوری از اینکه به نا کجا آباد اومدی.